17 Νοέμβρη - τα ζητούμενα της κάθε Ελεύθερης Γενιάς!

17 Νοέμβρη και “Μιλῶ” - Από τον Μανόλη Αναγνωστάκη..

Μισός αιώνας από την εξέγερση κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών, που έλαβε χώρα στην ελληνική επικράτεια και ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973 με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές. Υπήρξε άμεση κλιμάκωση σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοέμβρη, στον ιερό χώρο του Πολυτεχνείου.
Η επέτειος των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τα σύγχρονα αιτήματα για ψωμί - παιδεία - ελευθερία - ειρήνη, που προσδιορίζουν τις ανάγκες της νεολαίας αλλά και της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η φωτογραφία στο εξώφυλλό μας, Εύβοιας φίλοι, από ένα σχολειό στη βόρεια Εύβοια! Με τα ζητούμενα της κάθε Ελεύθερης Γενιάς!
Ο φετινός εορτασμός του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου πραγματοποιείται τη στιγμή που εδώ δίπλα μας η Παλαιστίνη φλέγεται, με εκατόμβες αθώων θυμάτων, οι μισοί από τους οποίους είναι παιδιά και νέοι..

Ας παραθέσουμε ακόμα εδώ, αντιπροσωπευτικά και με σεβασμό στη μνήμη και στον αγώνα αυτών των ηρώων, που πάλεψαν για τις αξίες της δημοκρατίας, της παιδείας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας το “Μιλῶ” του αγωνιστή Μανόλη Αναγνωστάκη.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη, 10 Μαρτίου 1925 – Αθήνα, 23 Ιουνίου 2005) ήταν λογοτέχνης και ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, γιατρός, ένθερμος αγωνιστής της Ελευθερίας από την Κατοχή μέχρι και τα χρόνια της επταετούς χούντας, όταν και ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση. Μεγάλοι συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και άλλοι, έχουν μελοποιήσει αρκετά ποιήματά του.

Μιλῶ

Μιλῶ γιὰ τὰ τελευταῖα σαλπίσματα τῶν νικημένων στρατιωτῶν
Γιὰ τὰ κουρέλια ἀπὸ τὰ γιορτινά μας φορέματα
Γιὰ τὰ παιδιά μας ποὺ πουλᾶν τσιγάρα στοὺς διαβάτες

Μιλῶ γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ μαραθήκανε στοὺς τάφους καὶ τὰ σαπίζει ἡ βροχὴ
Γιὰ τὰ σπίτια ποὺ χάσκουνε δίχως παράθυρα σὰν κρανία ξεδοντιασμένα
Γιὰ τὰ κορίτσια ποὺ ζητιανεύουν δείχνοντας στὰ στήθια τὶς πληγές τους
Μιλῶ γιὰ τὶς ξυπόλυτες μάνες ποὺ σέρνονται στὰ χαλάσματα
Γιὰ τὶς φλεγόμενες πόλεις τὰ σωριασμένα κουφάρια σοὺς δρόμους
Τοὺς μαστρωποὺς ποιητὲς ποὺ τρέμουνε τὶς νύχτες στὰ κατώφλια
Μιλῶ γιὰ τὶς ἀτέλειωτες νύχτες ὅταν τὸ φῶς λιγοστεύει τὰ ξημερώματα
Γιὰ τὰ φορτωμένα καμιόνια καὶ τοὺς βηματισμοὺς στὶς ὑγρὲς πλάκες
Γιὰ τὰ προαύλια τῶν φυλακῶν καὶ γιὰ τὸ δάκρυ τῶν μελλοθανάτων.

Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει

Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους.