Καλημεριάνοι Εύβοιας φίλοι μέσα από 30 φωτογραφίες κ.α.!!!

Στους Καλημεριάνους, Εύβοιας φίλοι, η σημερινή μας επίσκεψη! Πρόκειται για έναν πανέμορφο οικισμό που πραγματικά βρίσκεται σε μια πολύ Καλή Μεριά (απ΄όπου και η ετυμολογία της ονομασίας του) και καλημερίζει αφ΄υψηλού την ανατολή στο Αιγαίο, προς το οποίο έχει πανοραμική θέα.
Η Τοπική Κοινότητα Καλημεριάνων, η οποία υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Κύμης (η Κύμη απέχει μόλις 3 χιλιόμετρα από εδώ), συναπαρτίζεται από τους οικισμούς των Καλημεριάνων, Γραμματικιάνων και Μεντούλι και ανήκει στο Δήμο Κύμης - Αλιβερίου.

Πλήθος πέτρινων, επιβλητικών, διώροφων συνήθως, νεοκλασικών αρχοντικών, διατηρημένων σε άψογη κατάσταση, καταμαρτυρεί την οικονομική ευμάρεια των κατοίκων γύρω στον 19ο αιώνα. Ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και η κεντρική πανέμορφη εκκλησία της Ευαγγελίστριας, με το πολύλωβο καμπαναριό.
Η ιστορία του τόπου ξεκινάει, Εύβοιας φίλοι, από τα τέλη των βυζαντινών χρόνων και συνεχίζεται με Φραγκοκρατία και Τουρκοκρατία. Μάλιστα γύρω στα τέλη του 16ου αιώνα, μετά από κάποια αποτυχημένη επίθεση των Ενετών - με σύμπραξη των κατοίκων - απέναντι στους Τούρκους, πυρπολήθηκαν τα χωριά της ευρύτερης περιοχής και καταστράφηκαν όλα τα γραπτά αρχεία του τόπου. Στα χρόνια του Όθωνα άρχισε η εκμετάλλευση των ανθρακοφόρων εδαφών της περιοχής, η οποία συνεχίστηκε και κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής και τερματίστηκε το 1962. Μετά τη λήξη λειτουργίας των ορυχείων ο εδώ πληθυσμός μειώθηκε κατά πολύ.
Στο τώρα, οι περίπου 300 κάτοικοι των Καλημεριάνων ασχολούνται με την γεωργία ως επί το πλείστον αλλά και με την κτηνοτροφία.

Από τις φωτογραφίες που σας επισυνάπτω, μπορείτε Εύβοιας φίλοι να σχηματίσετε μια εικόνα για την μεγάλη ομορφιά του τόπου αυτού, που αξίζει να επισκεφθείτε στην πρώτη ευκαιρία!

Καλή περιήγηση, λοιπόν, πατριωτάκια!
Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός

Υ.Γ. Σε κάποια φωτογραφία διακρίνεται στην πρόσοψη σπιτιού η επιγραφή “ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΜΟΥ ΑΥΡΙΟ ΕΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΙΝΟΣ” που σημαίνει “Σήμερα δικό μου, αύριο κάποιου άλλου και ποτέ κάποιου”. Είναι μια φράση με την οποία διακοσμούν το γείσο πολλών παλιών σπιτιών στη χώρα μας, θέλοντας να καταδείξουν τη ματαιότητα της κτητικότητας και τον πόνο που φορτώνουμε άδικα στην ψυχή μας, αγωνιζόμενοι να αποκτήσουμε παλάτια και πλούτη. Το σπίτι μας ανήκει μόνο στο παρόν μας και ως εκ τούτου όσο κρατήσει..