MΑΝΑ! Μια και μοναΔική μας!
Κυριακή 9 Μαϊου 2021 και γιoρτάζουμε τη Μητέρα, το πιο μοναΔικό πλάσμα για τον κάθε ένα από εμάς (την κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη όπως έχει καθοριστεί)!
Για τις μανούλες που φροντίζουν καθημερινά για όλα, και μας προσφέρουν απλόχερα την αγάπη και το νοιάξιμό τους, σίγουρα μια αγκαλιά κι ένα φιλί ή ένα τηλεφώνημα αν τα παιδιά τους βρίσκονται μακρυά, είναι υπεραρκετά! Η συναναστροφή μου για πάνω από 35 χρόνια στο σχολείο με μανούλες (είτε μητέρες είτε γιαγιάδες μαθητών μου) λέει ότι Η ΜΑΝΑ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ! Και όχι, βέβαια, μόνο σε εορταστικές μέρες αλλά αν είναι δυνατό την κάθε μέρα! Για όσο την έχουμε κοντά μας...
Πέρα από αυτό, ένα απλό δώρο, ακόμα καλύτερα αν είναι και χειροποίητο, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τα γούστα της κάθε μητέρας και που θα της θυμίσει ότι την αγαπάμε και την σκεφτόμαστε, μπορεί να χαρίσει τόσο σε εμάς - που θα το προσφέρουμε - όσο και σε Εκείνη, μεγάλη χαρά!
Άλλες χρονιές σε όλους σχεδόν τους Συλλόγους Γυναικών και στα περισσότερα Δημοτικά σχολεία και Νηπιαγωγεία στην Εύβοια, οι κυρίες και τα παιδιά με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών, κάποιο συμβολικό δώρο αγάπης ετοίμαζαν για τη Μάνα! Εφέτος, με τους περιορισμούς λόγω κορωνοϊού,μόνο κατ΄ιδίαν αλλά πάντα με μεγάλη αγάπη, θα τις θυμηθούμε όλοι πιστεύω!
Και ένα εξαιρετικό απόσπασμα από την ''Αναφορά στον Γκρέκο'' του Νίκου Καζαντζάκης, για την Μητέρα! (Μπορείτε να δείτε και στο Youtube σχετικό βίντεο με τίτλο: “Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι...~ Νίκος Καζαντζάκης”)
"Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο- καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να 'ταν ο αγέρας ανάμεσα μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα 'βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες...
Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να 'χε κατέβει από τον Παράδεισο, σαν να 'χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους."
Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός
